این روزها

استاد درک حس بی جان ها شده ام...

می بینی؟

همه چیز‍ اینجا عادیست...

آسمان آبی...!

آدمهاي  یکرنگ ..!

نزدیکان همدرد..!

بین غریبه ها نیستم

همه آشنایند...

اما...

پوسیده است..

رسم بین آشنایان غریبه..

حالا حال حباب را می فهمم وقتی که...

روی آب نگران ترکیدن است...!

می نویسم دو خط برای چشمانت...

  می نوسم دو چشم اما نه..                                   

                                 این دو تا شکل دیگری دارند...

   این دو تا بی زبان زبانه کشند..                                

                             این دو تا کار دیگری دارند...

   گاه مهر آفرین و گاه غمگین اند..                              

                             این دو تا فاز دیگری دارند..!

  این دو تا ساحران بی باکند..                                 

                                             این دو تا ماه رابه "سخره "می گیرند...

 کار من وصف چشم هایت نیست..                         

                                    این دو تا توی شعر جا نشوند...

 آه ، ای حرف های نا گفته..                                 

                                  آه ، ای نقطه های بی پایان...

حس خود خواهی از میان رفته..                          

                                   نبض دستان و این قلم بسته...

  باز هم چند سطر و نقطه...سکوت !                         

                                   "خواهرم" داغ عاشقی مانده...

اینکه چقدر از آن روزها گذشته...

یا اینکه چقدر هر دویمان عوض شده ایم....

یا اینکه هر دویمان کجای دنیا افتاده ایم...

اصلا مهم نیست !

باز باران که ببارد ،

هر وقت که می خواهد باشد

دلم هوایت را می کند...